Vroeg in de ochtend was ik deze week onderweg naar de kop van Noord-Holland. Ik genoot van het oer-Hollandse landschap. De lentezon scheen fris op de uitgestrekte weilanden. Her en der zag ik wat broedende zwanen en ganzen, kleine slootjes. Wat is de natuur toch mooi, lieflijk en rustgevend. Totdat ik iets opmerk..iets mis:
'Waar zijn de koeien?'
Beelden van megastallen verschijnen in één keer in mijn hoofd. Gedachten…waar komen ze toch vandaan? Mijn hart begint te bonken en de vragen borrelen in mij op:
Zijn we inmiddels zo blind geworden dat de dieren zijn verworden tot een boodschap in de winkel? Zijn we zo afgestompt dat we ons niet meer kunnen herinneren dat het gaat om vlees van een lam, een big, een kalf? Dat het in de super zo keurig netjes verpakt ligt in een rij, precies zoals ze ook geleefd hebben (als je dat al leven kunt noemen?): Levenloos, kleurloos, ruimteloos, verstikt, verstrikt, wachtend op een lot dat je zelfs je ergste vijand niet zou wensen?
Pakken we met hetzelfde blinde gemak de stroopwafels en een pakje sigaretten als een stuk van een dier uit het schap? Hebben we er echt geen boodschap aan dat de dieren worden gefokt, vol gestouwd, geslacht, opgejaagd, uitgemoord? Zijn ze verworven tot trofeeën aan een muur? Of een fraai ingepakt product in het schap? Lege weilanden, volle megaschuren? Hebben we er écht geen boodschap aan?
Onlangs is er een megastal in vlammen opgegaan en daarbij zijn er 10.000 varkens en biggetjes omgekomen. In een bericht konden we lezen dat het voor de omwonenden verschrikkelijk was om de dieren te horen gillen. Natuurlijk was het afschuwelijk om te horen en natuurlijk gilden ze. Laten we er een karbonaadje voor liggen? Wat denk je dat de dieren doen in het slachthuis? Lief glimlachen en hun hoofd lijdzaam buigen? Dacht het niet..
In een ander artikel stond: ‘een aantal ambulances was ter plaatse, maar gelukkig waren er geen gewonden’. Ik verbleekte toen ik het las; het idee dat er geen gewonden zouden zijn?! Wie krijgt dat uit zijn strot? Na zoveel leed achteraf een stille tocht organiseren, is natuurlijk mooi, maar is het zinvol? Wat kunnen we zelf doen aan de voorkant van dit leed? Als we het leed kennen, dan hebben we een keuze, een keuze om bewust te eten en te weten wat je eet.
De pijnlijke beelden over honderden aan stukken gereten walvissen in Japan laten maar weer eens zien dat er in de mens iets barbaars zit. Honderden walvissen, waarvan meer dan de helft zwanger was: opgejaagd, vermoord. Waarvoor?
'Waar zijn de koeien?'
Kilometers rijd ik langs de lege velden en mijn maag knort. Ik denk terug aan de tijd dat ik vlees at, dat ik niet nadacht over wat ik at, dat het om een levend wezen ging, waarin hetzelfde hart klopt als het mijne. Hoe kan ik het ooit een ander kwalijk nemen dat zij er niet over nadenken of het niet zo voelen? Niet! Ik kan alleen maar zelf kiezen.
'Waar zijn de koeien?'
Ik hoor ze wel loeien? Ik hoor ze wel vragen: 'Gwen ben jij onze stem?'
En ja, mijn hart roert zich en mijn stem laat ik klinken, niet alleen voor jullie, maar voor alle levende wezens.
De woorden van George Bernhard Shaw hebben een onuitwisbare indruk op mij gemaakt: 'Animals are my friends and I don't eat my friends'. Het klinkt beter dan mijn ‘Waar zijn de koeien?’, maar de boodschap is hetzelfde.
Met hetzelfde tempo waarin mijn gedachten kwamen, verdwenen ze weer. Mijn hart kalmeert wat en mijn blik dwaalt over de weilanden en in de verte zie ik eindelijk een groepje koeien staan. Een stuk of tien. Tien grazende zwart-witte koeien.
Ik neem me voor een complimentje te sturen aan ‘Wakker Dier’. Die naam klopt als een bus: 'De dieren zijn wakker, hoe zit het met de mens?'
RSS-feed