Zijn, zoals de zee die het schip heen en weer beweegt
Zijn, zoals de wind die de zeilen doet bollen

Roer-loos
in overgave
in eenheid
in vertrouwen
in volledige samensmelting
met dat wat is.

Er was eens een vrouw, die het wasgoed verzorgde voor een heleboel mensen. 

Stapels wasgoed lachten de vrouw elke keer weer tegemoet. Onvermoeid sorteerde ze de bonte, de witte en de fijne was en vulde machine na machine. De natte was werd netjes aan de lijn gehangen en de droge was vormde keurige stapeltjes, die door iedereen weer werd opgehaald. De éne was was nog niet klaar of de volgende stapel vormde zich al. Geen begin en geen einde.

Op een goede dag liep de vrouw met de schone was richting de waslijn en op haar weg liep een klein meisje, dat eruit zag als een elfje. Het blonde meisje stapte vol aandacht en met een serieus gezichtje heel langzaam voetje voor voetje vooruit. Ze keek niet op of om.

De vrouw stond even stil en groette het meisje en vroeg haar: 'Waar ga je naar toe, kleine meid?'

Verbaasd, alsof die gekke wasvrouw nu echt niet wist waar ze naar toe ging, reageerde ze een tikje ongeduldig: 'Ik ben onderweg naar nergens!'

'Aha', zei de vrouw en viel even stil, 'Waar is dat? Nergens?'

'Nou gewoon....nergens!' en geconcentreerd liep het meisje verder.

De wasvrouw boog voor zoveel wijsheid: 'Ach ja natuurlijk! Een kind kan de was doen...'