Er valt veel te schrijven over een metamorfose massage. En toch kan het ook kort worden samengevat:

                                                                   'een metamorfose is een unieke ervaring'

Dat deze zo op het eerste oog eenvoudige massage voor iedereen anders is en op iedereen een andere uitwerking heeft, blijft verrassend. Het kan inzicht geven wat andere mensen erover zeggen en daarom zal ik van tijd tot tijd in deze blog een ervaring plaatsen van een aantal mensen die de metamorfose heeft ontvangen.

Hieronder volgt een eerste recensie:

"In een fijne rustige, sfeervolle omgeving heb ik onlangs een metamorfose massage ontvangen. Na vooraf een prettig inleidend gesprek te hebben gevoerd, was ik helemaal op mijn gemak. 

Eerst werden mijn voeten op uiterst zachte en aandachtige wijze gemasseerd. Daarna kwamen mijn handen aan de beurt en tot slot mijn hoofd. Tijdens de massage wisselden we af en toe wat gedachten, inzichten en gevoelens uit maar er waren ook momenten van weldadige stilte.

Gaandeweg de massage ervoer ik een steeds sterker wordende aarding. Mijn gewaarzijn nam toe, verdiepte zich. Dit zette zich voort ook na de massage. Dit gewaarzijn, het leven in ons, het lichaamsbewustzijn, Goddelijk bewustzijn, wat we zijn, wordt mijns inziens door de metamorfose massage gewekt, versterkt en verdiept.  Zoals gezegd, werkt de kracht die daarbij gewekt wordt lang door. Deze kracht maakt het mogelijk om duistere, onbewuste stukken in onszelf in het licht te zetten en daardoor te transformeren.

Een metamorfose massage is op zichzelf een heel prettige liefdevolle gewaarwording maar draagt op de lange duur bij aan bewustwording en gronding waardoor we intenser en vrijer kunnen leven."

Door Sandra Rodenburg

Daar zit ik, met mijn gitaar in mijn handen. Bij de moeder van mijn vriendin. De laatste uren, dagen in dit leven. Ik weet haar omringd door haar liefdevolle familie. Ook Gayatri-mantra wordt voor haar gereciteerd, soms in stilte, soms zachtjes. De subtiele energie hangt tastbaar om haar heen. Ik ben dankbaar dat ik bij haar mag zijn, afscheid van haar mag nemen in haar fysieke vorm.

Zij ligt rustig, haar langzame ademhaling wiegt liefkozend haar broze lichaam zachtjes op en neer. Haar hoofd iets opzij, haar grijze haren zorgvuldig achterover gekamd, haar mond iets geopend. Ze slaapt en je zou kunnen denken dat ze niet meer bij bewustzijn is. Toch kan ik haar levendige aanwezigheid ervaren. 

Terwijl het verzorgend personeel op de gang de dagelijkse zaken luidruchtig doorspreekt, demp ik de lichten wat en schik de verse rozen die door haar dochter zijn neergezet. Zachtjes zing ik voor haar, onhandig tokkelend met mijn nog van een breuk herstellende vinger, Gayatri mantra voor het Licht, Mrtyunjaya mantra voor de Overgang en Ave Maria voor Compassie. 

Af en toe trekt zij haar wenkbrauwen hoog op of slaakt ze een zucht. Een gevoel van verdriet valt samen met een gevoel van verbondenheid. Zo zijn we een tijd bij elkaar, zingend, rustend, delend, levend. Ik voel hoe wij samenvallen en ervaar dat er geen twee zijn, maar één. 

Met enige verbazing, hoor ik mezelf ineens vanuit een oude structuur een gebed prevelen: 'God, wilt u deze lieve vrouw tot u nemen, opdat er ook weer nieuw leven geboren mag worden'. De woorden waren nog niet over mijn lippen of ik hoorde: 'Wie stelt deze vraag? en Waar zal God haar mee naartoe moeten nemen? Als God er is, is zij dat dan niet zelf? Ben jij dat dan niet zelf?'.

De sluier trok in één keer op en er is een weten voorbij het weten dat zij en ik het leven zelf zijn, het Goddelijke principe, dat er geen komen is en geen gaan, dat zij niet alleen ín liefde is, maar dat zij Liefde ís. Alles valt ineen en uiteen in liefde: zij, ik, de kamer, de geuren, de mantra, de klanken, de vormen, de kleuren. Vibrerende levensenergie. Prana. Er is alleen maar Dat.

Het leven, een geschenk.

The second disciple smiled and told the others that his master was even greater:

Afgelopen week zag ik her en der de kracht van de natuur ontwaken. De lente is onderweg.

​Verlicht! Ik ben echt verlicht.

Nu ja, mijn linker hand en pols dan.... ;-)

Onlangs brak ik mijn ringvinger door een ruk van één van mijn harige guru’s, die zo nodig achter een poes aan moest, oftewel: zijn hondeninstinct volgen. Kwaad kan je dan niet worden natuurlijk, maar pijn deed het wel.

Er ging even een streep door al mijn activiteiten, zoals werken, typen, gitaarspelen, masseren, koken etc. Ik kon even niets meer. Ik voelde me alsof ik in volle vaart in de zandbak reed. Boem. Stop. Ho. Naast de verrekte pijn, gaf het ook inzicht en rust.  Ondanks het feit dat ik me eerst erg onthand voelde, raakte ik meer en meer gewend aan mijn onbuigzame pols en stevig ingegipste vingers. Met een duim en wijsvinger kun je best veel. Op het laatst was ik volledig verzoend met mijn gipse handje en kon ik goed overweg met die stijfheid.

De laatste dagen merkte ik het gips bijna niet meer op en toen in één keer overviel me iets. Zoals het gips een stevige beschermende laag vormde over de gebroken vinger en ik er na verloop van tijd helemaal aan gewend was,  zo gaat het ook met onze hartenpijnen en verdrietige ervaringen.

Als er iets met ons gebeurt, dat ons raakt of pijn doet, dan trekken we al snel een muurtje omhoog  of we bedekken dit verdriet met een laagje vernis, in de vorm van afleiding of vertier. En dan langzaam maar zeker vergeten we de pijn, maar die is er nog wel. We drukken de pijn weg en bouwen er een verhaal of een idee omheen, waar we in geloven. We raken zo vertrouwd met deze (gips)laag dat we die voor lief nemen. We realiseren ons niet dat de plek die we zo zorgvuldig verhullen, allengs aan het rotten is en op een goed moment toch tot uiting zal komen..misschien wel pijnlijker dan eerst. We zijn volledig vereenzelvigd met het pantser en vergeten wat eronder zit.

Hoe leuk mijn met hondenpootjes bedekte gips ook mag zijn (en volgens mijn dochter 'weinig professioneel hoor, mam'), gisteren kon ik echter bijna niet meer wachten tot het gips eraf ging.  Mijn handje magertjes en stijf kwam voorzichtig onder het gips vandaan. Het voelt wat onwennig. Langzaam begin ik hem nu te bewegen en het leven, het gevoel, de kleur en glans komt langzaam terug. Ik voel de kwetsbaarheid, maar ook de kracht die terugkomt. En misschien wordt hij wel nooit meer de ‘ouwe’ maar het is wel de ‘echte’ die tevoorschijn komt. Wat een verlichting om het harnas af te gooien en te krabben waar het jeukt.

Wat houdt ons toch tegen om het harnas van het ego, van onze structuur af te werpen? Net zoals met het gips, begint het gewoon met slijpen. Slijpen door alle lagen heen, totdat de blanke pit zichtbaar wordt. De gipsmeester weet er in elk geval wel raad mee.